Goran Martinović rođen je 1955. godine u Tuzli, rano djetinjstvo proveo je u Banjoj Luci, a onda se s majkom Magdom trajno nastanio u tuzlanskom naselju Miladije.
Početak rata na ovim prostorima dočekao je u zeničkom zatvoru, a onda je izašao i uključio se u borbu, prvo u Hrvatskoj pa onda u BiH. “Bio je strah i trepet za neprijatelja na majevičkom, brčanskom, dobojskom, gradačačakom i mnogim drugim ratištima. Često je znao reći “ja sam čovjek tame i vatre”.
Vatru je volio pri svakom okršaju s dušmanima, a njegova sjena po okriljem tame je često bila nevidljiva. Biti diverzant vjerovatno je najteži zadatak za vojnika tokom rata, a Goran Martinović, slažu se svi, bio je jedan od najboljih.
Saborci kažu da je Goran Martinović bio ranjen čak 13 puta, od čega pet puta teže, ali se uvijek vraćao na liniju. Bio je noćna mora doktora, ali i svojih starješina, jer je znao s prostrjelnom ranom prenoćiti u bolnici, a tokom noći već izaći iz bolnice bez odobrenja ljekara.
Uvijek prvi, uvijek na čelu, bez ikakvog straha. I prije pogibije 1. juna 1995. godine bio je u bolnici, ali je izašao nedovoljno oporavljen i vratio se u stroj. Zlatnim ljiljanom odlikovan je 1994. godine kao pripadnik 2. slavne brdske brigade.
Spomenik Goranu Martinoviću sagrađen je zahvaljujući Udruženju dobitnika najvećih ratnih priznanja grada Tuzle. Spomenik je otkriven simbolično na Dan državnosti države koju je toliko volio. Na grobu Zlatnog ljiljana Gorana Martinovića stoji natpis: “I život svoj i krv svoju za Bosnu moju”.
Almir Muratović
