“Ono što 2016. godine nisu uspjeli oružjem preko državnog udara, Rusi i Srbi su uspjeli pričom o ‘pomirenju’, ‘toleranciji’, ‘politici kompromisa'…”
Otkako je Jakov Milatović izabran za predsjednika Crne Gore srpski rod ne prestaje da se veseli. Od sjevera do juga ove članice NATO-a “boj se bije, bije” i zastava se vije za, pazite sad, slobodu Srbije.
“Pao je posljednji evropski diktator”, reći će na početku svog pobjedničkog obraćanja Jakov Milatović, kandidat Pokreta “Evropa sad”, kojeg su podržali ratni zločinac Vojislav Šešelj i “balkanski Putin” Milorad Dodik.
Milo Đukanović je, dakle, “posljednji evropski diktator”. Što, logično, znači da evropski diktatori nisu ni Vladimir Putin, ni Aleksandar Lukašenko, ni Viktor Orban, niti Aleksandar Vučić. A sva četvorica “zaboravljenih” su, poprilično ujedinjeni i na unutrašnjem i na vanjskom planu. Baš kao što su ujedinjeni mediji (na engleskom UNITED MEDIA) horski u svojim programima skandirali “Milo lopove”.
“Milo lopov” je, eto, otišao. Sad je u Crnu Goru došla Evropa obučena u četničke odore, ogrnuta srpskim zastavama, koja je Betovenovu “Odu radosti” zamijenila na Balkanu poznatijom numerom “Sprem’te se, sprem’te, četnici”.
Jokova Milatovića su, rekoh, podržali Dodik i Šešelj. I Hazbija Kalač. Hazbija je predsjednik crnogorskog ogranka “Stranke pravde i pomirenja” koju je utemeljio rahmetli muftija Muamer Zukorlić.
Milatovića su podržali svi oni”tridesetavgustovski” lideri koji su na vlast došli na krilima litija upokojenog Amfilohija Radovića, među Crnogorcima poznatog i kao “Risto Sotona”.
Muftija i mitropolit su, tako, Crnoj Gori u amanet ostavili nesretnog Milatovića koji, eto, još nije spoznao da su Putin i Lukašenko evropski diktatori. I kojem, ne da ne smeta, već prija, podrška ratnog zločinca Vojislava Šešelja i “balkanskog Putina” Milorada Dodika.
Sa Milatovićem smo mi načisto. No, da li smo načisto kada kažemo da su samo ruske snage radile protiv Mila Đukanovića?
Bio je juli prošle godine kada su crnogorski mediji obavili da su se u Porto Novom u Crnoj Gori sreli američki ambasador u Srbiji Chris Hill i crnogorski premijer Dritan Abazović. Ne znam, nisam diplomata, ali malo nevjerovatno zvuči da američki ambasador zadužen za Srbiju razgovara sa premijerom države za koju nije zadužen. Osim ako Srbija nije dobila u amanet Crnu Goru, da zauzvrat Aleksandar Vučić obeća da neće više slušati Vladimira Putina. Pa da sad u Crnoj Gori imamo prosrpskog predsjednika kojeg su podržale proruske snage. A u NATO-u imamo novu rusku članicu.
Otkako su u nedjelju navečer objavljeni prvi izborni rezultati, “srpski svet” je dobio izlaz na more. I sad će opet Crna Gora bit obala srpskog mora.
DPS Mila Đukanovića je ostao najjača crnogorska partija. Jer sve ostale su srpske. Evo samo jedan detalj. Kada je Milo Đukanović objavljivao svoj izborni poraz, u štabu su pjevali crnogorsku himnu. Kada je Jakov Milatović proglašavao izbornu pobjedu, u štabu su skandirali “Milo, lopove”.
Kada je 2. marta 1988. godine Slobodan Milošević preuzimao i posljednje konce velikosrpskog projekta, okupljena masa mu je u Beogradu skandirala – “Uhapsite Vlasija”.
Kada je Jakov Milatović proglašavao izbornu pobjedu u Crnoj Gori, okupljeni simpatizeri su skandirali “hapsi, Dritane”.
Za trideset i pet godina “srpski svet” nije promijenio svoje zahtjeve. Samo je promijenjena uloga Albanca.
Milo Đukanović je izgubio izbore. Aleksandar Vučić je pobjednik. Ono što 2016. godine nisu uspjeli oružjem preko državnog udara, Rusi i Srbi su uspjeli pričom o “pomirenju” “toleranciji”, “ustupcima”, “politici kompromisa” i “evropskim integracijama”.
“I režim je pao”, reći će lideri Evrope sad u izbornoj noći.
Podsjeća li vas, Bosanci i Hercegovci, ovo na oktobar prošle godine? Ako ne podsjeća, onda se “sprem’ te”.
Piše: AVDO AVDIĆ / Istraga
foto – Pobjeda.me
