Podsjetimo da je Republika Srpska sve dobijala od Srbije kako bi bila sposobna voditi rat u Bosni i Hercegovini: barut je za potrebe Vojske Republike Srpske redovno nabavljan iz Lučana, eksplozivna punjenja iz Bariča (Obrenovac), a lim iz Sevojna. I upaljači su stizali iz Srbije. Pješadijsku municiju VRS je dobijala iz skladišta Prvi partizan u Užicu, minobacačke projektile iz Krušika u Valjevu, a municiju kalibra 120 mm iz Čačka. Pretis, koji je tokom rata bio pod kontrolom Republike Srpske, a Beograd plaćao ključne kadrove, za proizvodnju granata koristio je barutno punjenje iz vojne fabrike Krušik u Valjevu. I sve je to dokazano u Haagu.
Zbog najavljene rezolucije o genocidu u Srebrenici u Ujedinjenim nacijama, uz brojne izjave, uvrede, laži, obmane, prijetnje…, Milorad Dodik diže narod a Aleksandar Vučić postrojava vojsku i prebrojava namjensku/vojnu industriju. Sve raspoložive kapacitete i resurse zadnjih dana koriste kako bi pokazali “neprijateljskom“ Zapadu kako su oni moćna sila (iza koje stoji Rusija samo što im ovaj put ne može pomoći vetom kako je to uradila prošli put) i da su spremni na sve vrste kriza, pa i i nerede i haos ukoliko ne bude – kako oni hoće.
A oni bi htjeli da Generalna skupština UN ne usvoji najavljenu rezoluciju. I da bez ikakvih posljedica nastave ponavljati kako nije bilo genocida u Srebrenici, negirajući time presude dva suda Ujedinjenih nacija u Haagu, kao i bilo kakvu odgovornost, jer “Srbi su jedine žrtve ratova devedesetih“.
Doduše, prvo su bili žrtve u Hrvatskoj odakle su “otpuhani“ s Olujom dok su najodgovorniji iz samoproglašene Republike Srpske Krajine presuđeni u Haagu – zbog napada na Hrvatsku, zločina i političkih ciljeva o stvaranju Velike Srbije uzimanjem dijela teritorija Hrvatske uz učešće Srbije. Onda su poraženi u BiH, jer entitet ipak nije država a najodgovorniji tzv. Srpske Republike iz političkog, vojnog i policijskog vrha su presuđeni u Haagu i sjede po bjelosvjetskim zatvorima zbog najtežih kršenja međunarodnog humanitarnog prava koje svijet nije vidio od II svjetskog rata, uključujući i genocid, političkih ciljeva o stvaranju Velike Srbije uz etničko čišćenje, sve uz veliku pomoć Srbije. Onda su poraženi na Kosovu od Albanaca proglašenjem nezavisnosti – zahvaljujući i zločinima koje su počinili Vojska i MUP Srbije, da bi na kraju Crnogorci rekli da žele da se odvoji od te i takve Srbije.
Raskrinkavanje Vučića
Onome ko ovih dana savjetuje Vučića i Dodika o tome šta da pričaju i koje poteze da povlače treba dati neko vrlo ozbiljno priznanje jer sve ono što je zapadna politika godinama gurala pod tepih, a brojni pojedinci iz BiH, Crne Gore i s Kosova uporno upozoravali – da je Srbija ključni faktor nestabilnosti na Zapadnom Balkanu – sad to radi sam Vučić i to uz pomoć svog ključnog balkanskog potrčkala, pardon, saveznika, čovjeka s američke crne liste, Milorada Dodika. Teško da je iko mogao kod zapadnih političara ovako brutalno raskrinkati Vučića kao što je to on sam uradio, od obilježavanja godišnjice NATO bombardovanja, do agresivnih istupa i prijetnji zbog rezolucije o Srebrenici. Bilo kakvi ustupci Vučiću nakon ovoga, bili bi ozbiljan poraz zapadne demokratije.
Čini se da je uvjeren u svoju snagu i moć, i dugogodišnje negiranje presuda sudova Ujedinjenih nacija bez ikakvih posljedica, Vučić povjerovao da su sve te presude zaboravljene. I precijenio se, jer agresivnim otporom Srbije najavljenoj rezoluciji o genocidu, Vučić je sebe doveo u situaciju u kojoj je bio Slobodan Milošević kad je tvrdio da je “ceo svet“ protiv Srba zbog onoga što je Srbija radila devedesetih u Hrvatskoj, BiH i na Kosovu zbog čega je i NATO morao reagirati dva puta. Uz to, Vučić je taj koji je svojim “ofanzivnim“ djelovanjem i zaštitom “nacionalnih interesa“ Srbije i zapadne medije potaknuo da podsjećaju ne samo na izvršeni genocid u Srebrenici, nego i druge zločine s kojima je Srbija direktno povezana.
Svojim ponašanjem i porukama Vučić je otvorio Pandorinu kutiju: konstantnim skrivanjem iza Rusije koja nekritički i bezuvjetno podržava sve što on radi došao je u situaciju da ga Kremlj koristi kao najobičnijeg pijuna za obračun sa Zapadom zarad ruskih geopolitičkih interesa (a ne Srbije), pri čemu je, čini se, Vučić (napokon) potrošio velike kredite koje je imao i kod SAD i kod UK i kod Evropske unije. Poruke kako će se suprotstavljati Zapadu, vojne vježbe na kojima pokazuje silu i hvaljenje vojnom industrijom, smiješne su za zemlju koja je okružena NATO-om koji joj je već jednom pokazao šta znači takav sukob, zemlju koja nema ni približno resurse i kapacitete kakve je imala nekadašnja JNA lojalna Miloševićevom režimu, a i tada je Srbija poražena.
U Vučićevom djelovanju protiv (neprijatelja) Zapada o čemu javno govori, ne mogu ga spasiti ni pojedini nezavisni intelektualci, “analitičari“ koji tvrde da politika koju ovih dana provodi Dodik “gura Srbiju u međunarodnu izolaciju“, kao ni oni koji tvrde da u “Haagu nije dokazana krivica Srbije“ (i oni se s Vučićem mogu “iznenaditi“ koliko je dokaza, uz presude). U Haagu je sve presuđeno, uz brojne dokaze, a Dodik, je tek potrčkalo Beograda i Kremlja, i da nije Vučića i Srbije koja mu čuva leđa on bi bio potpuno nebitan. Tako da Dodik ne nanosi nikakvu štetu Srbiji, nego samo provodi zadatke svog šefa Vučića iz “prestonice“, a upravo Vučić je taj koji svojom politikom vodi u izolaciju Srbe s obje strane Drine.
Ništa nije zaboravljeno
I Vučić i Dodik zaboravljaju da je Republika Srpska formalizirana, ne zahvaljujući svojim osnivačima, koji su zbog toga završili po bjelosvjetskim zatvorima nakon presuda suda Ujedinjenih nacija, nego zahvaljajući istom tom Zapadu koji je u Daytonu priznao Republiku Srpsku. Ali i činjenici da tada nije bilo presuda sudova u Haagu, koje su tek kasnije uslijedile.
No, treba podsjetiti i da je prije Daytona Vojska Republike Srpske bila pred porazom, a u interesu mirovnih pregovora zaustavljena je ofanziva Armije Republike Bosne i Hercegovine pred Banja Lukom. Svu pomoć potrebnu za rat VRS je dobijala iz – Srbije, od naoružanja, municije, nafte… do ljudstva, i nema dokaza da je VRS dobijala pomoć od bilo koje druge države. Milošević, Momčilo Perišić, načelnik Generalštaba Vojske Jugoslavije, i Jovica Stanišić, prvi čovjek Državne bezbednosti MUP-a Srbije, slali su te ’95. jedinice Vojske Jugoslavije i MUP-a/DB-a Srbije u pomoć Ratku Mladiću, dok je namjenska/vojna industrija štancala granate i municiju za Mladićevu poraženu vojsku.
Postoje neutemeljena ubjeđenja kako je JNA ostavila iza sebe opreme, oruđa, oružja i municiju koju je VRS koristila tokom rata, što nije tačno. Već krajem 1992. godine najveće vojno skladište bivše JNA predato VRS, Koran na Palama, bilo je prazno.
Da nisu ljudstvo, municija, naoružanje, finansijska i svaka druga pomoć dolazili Republici Srpskoj iz Srbije, niti bi rat u BiH bio tako surov s hiljadama civilnih žrtava, a niti bi toliko trajao. Znaju to odlično i Vučić i Dodik koji i pored svega opet pokušavaju i Zapad i susjede plašiti vojnim vježbama i namjenskom industrijom u Srbiji, istom onom koja je tokom rata i uz embargo, a kasnije i sankcije, svakodnevno kamione s municijom i naoružanjem slala Mladiću, odnosno Republici Srpskoj.
Samo 1993. godine dug Republike Srpske prema Srbiji za isporuke municije i naoružanja iznosio je 8.000.000 dolara.
Naoružavanje Mladićeve vojske
Pa, podsjetimo da je Republika Srpska sve dobijala od Srbije kako bi bila sposobna voditi rat u BiH: barut je za potrebe Vojske Republike Srpske redovno nabavljan iz Lučana, eksplozivna punjenja iz Bariča (Obrenovac), a lim iz Sevojna. I upaljači su stizali iz Srbije, a komponente za repromaterijal za granate (gvozdeni blokovi) iz Nikšića u Crnoj Gori. Pješadijsku municiju VRS je dobijala iz skladišta Prvi partizan u Užicu, minobacačke projektile iz Krušika u Valjevu, a municiju kalibra 120 mm iz Čačka. Pretis, koji je tokom rata bio pod kontrolom Republike Srpske, a Beograd plaćao ključne kadrove, za proizvodnju granata koristio je barutno punjenje iz vojne fabrike Krušik u Valjevu.
Pretisove rakete testirane su na poligonu Tehničkog opitnog centra Vojske Jugoslavije u Nikincima u maju 1994. godine, a u maju 1995. godine tamo su testirani i meci i artiljerijska municija. Pretis je zavisio i od pomoći Tehničko-remontnog zavoda Kragujevac koji mu je tokom rata bio jedan od najvažnijih partnera. Pretis je TRZ-u Kragujevac slao artiljerijske čaure, koje je on čistio i vraćao u Pretis, gde su punjene novim barutom, i mogle su se koristiti i po pet puta. Pretis nije mogao da proizvede municiju bez remonta od strane TRZ Kragujevac, zavoda koji je kontrolisao Generalštab VJ, a što se sigurno nije moglo raditi bez znanja Ministarstva odbrane i Vlade Srbije.
Vojska Republike Srpske je samo od augusta 1994. do novembra 1995. godine (u vrijeme sankcija SRJ prema RS) dobila ogromne količine naoružanja iz Srbije: 61.590.737 komada streljačke municije, 92.125 komada ostale pješadijske municije, 73.184 komada minobacačke municije, 14.615 komada artiljerijske municije, 5.915 komada tenkovske municije, 1.708 raketa, 298.593 komada “PA municije i raketa“, 60 avio-bombi i 108.995 komada “lansirnih mehanizama i drugih sredstava NVO“.
Tako je, recimo, 8. juna 1995. godine Zvornička brigada VRS primila naoružanje od TRZ Kragujevac, uključujući 254.520 metaka. Svega nekoliko dana kasnije, TRZ Kragujevac je 17. juna 1995. godine, preko 30. kadrovskog centra Vojske Jugoslavije (koji je isplaćivao plaće svim oficirima VRS) dostavio Vojsci Republike Srpske 350.280 metaka, a ubrzo potom još 567.000 metaka i 46 raketa. Istog tog mjeseca VRS je od VJ dobila i haubice M 37 kalibra 152 mm.
Sve su to informacije, uz brojne dokaze, koje su bile “zaboravljene“ zarad mira i sigurnosti na Balkanu. Svojom politikom Vučić ih je sve ponovo izvukao otvarajući i pitanje odgovornosti Srbije u ratu u Bosni i Hercegovini i na Kosovu (koje već priprema tužbe protiv Srbije).
